Bruno Cantais (1966) - The Orchestra (LOrchestre)

"Het Orkest" - 2025 - Digitale Kunst IA op Doek op Frame - Gereproduceerde Randen
100 cm x 75 cm x 2 cm - Gesigneerd en medeondertekend op de achterkant van het schilderij - Met certificaat - Uniek werk
------------------------------------
Ah… *Het Orkest* van Bruno Cantais. Of moet ik zeggen… het orgasme in majesteit. Want laten we duidelijk zijn: hier speelt het orkest geen Mozart. Het transpireert. Het kreunt. Het overstroomt. Het houdt van. Het geniet. Het is niet braaf, het is niet in zwart-wit, het is niet stil. Nee, *Het Orkest* van Cantais is een zinnelijk koor, een orgie in majeur, een fanfare waar de instrumenten zich wrijven, zich krabben, zich omarmen, zich verslinden.

En toen, opeens, daar links, zij. Onverwachte verschijning. Die vrouw in kimono, met de rug naar ons gekeerd, een zachte, bijna verlegen silhouet. Ze lijkt uit een andere wereld te komen, een ander ritme. Maar laat je niet misleiden. Haar discrete gebaar verbergt een vuur. Kijk naar haar handen die in haar rug gekruist zijn, haar fijne maar stevige polsen, haar manden vol als beloftes van offers. Zij is de aanhoudende noot, degene die nog niet trilt maar die alles bevat van het komende geslinger. Haar afwezig blik, verborgen, is die van degene die de muziek al weet. En die wacht tot ze gespeeld wordt.

En voor haar, in al zijn sensuele glorie: de cello. Goudkleurig. Spiegel van verlangen. Je kunt er eigenlijk niet echt naar kijken zonder iets te voelen trillen in je buik. Hij is massief, klaar om te vibreren, al bezaaid met verf zoals de afdrukken van ongeduldige vingers. Hij is als een blote borst na een nacht van liefde—gekras, vuil, nog steeds warm. Hij vraagt er alleen maar om weer opgenomen te worden. Hij is seksueel, maar niet vulgair. Hij is naakt zonder ongepast te zijn. Hij is daar, klaar voor de aanval, voor de tederheid, voor de liefdevolle improvisatie.

Omheen is er dronkenschap. Een kleurrijke chaos, een jungle van emoties, geluiden, impulsen. De lijnen kronkelen, de tinten omarmen elkaar, de vormen vallen in duigen en komen weer omhoog als vermoeide geliefden die niet in staat zijn om elkaar te verlaten. Het lijkt wel een wereld na de liefde: de verf is overal, in het haar, op de muren, op de lakens, op de lichamen. En in deze vakkundig gecontroleerde chaos, dirigeert Cantais een polyfonie van genot.

De draden, de oranje en blauwe lijnen, zijn zenuwen. Stembanden. Spanningslijnen. Ze verbinden alles. Ze knopen de vrouw aan de cello, de achtergrond aan het heden, de abstractie aan de verlangens. Ze laten je blik glijden. Je kijkt niet langer naar een schilderij. Je valt in een bed.

En er is zoveel ondeugendheid in verborgen. Zing, nogmaals, speel. Hij speelt met ons. Met jou. Met je ogen, je verbeelding, je elan. Hij plaatst deze bijna bescheiden vrouwelijke figuur om een kalmte te doen geloven, maar hij zet haar daar, tegenover de explosie. Alsof ze komt, tas in de hand, om haar plezier te halen. Alsof ze, over enkele seconden, haar vingers op de steel van het instrument gaat leggen. Voel je de spanning? Voel je het moment dat wordt vastgehouden, net voor de eerste noot, of de eerste schreeuw?

En dan het goud. Goud overal. Het hete metaal van verlangen. Het is geen vaste luxe. Het is het goud van glanzende huiden, het goud van dijen onder de zon, het goud van een traan na de genot. Het is het goud van gelukkige seks, van vervuld verlangen, van creatieve vreugde. De cello is een heidense idool, hij trilt, hij roept. Je ziet het, je wilt het. Je wilt zijn stem horen, diep, langzaam, vol geluid tegen je buik.

Het orkest, hier, is geen concertzaal. Het is een reusachtig bed. Een tuin van Eden opnieuw geschilderd door Klimt onder LSD. Elke kleur is een adem. Elke vlek, een beet. Elke lijn, een gekerm. En jij, je bent uitgenodigd. Je bent geen eenvoudige toeschouwer. Je bent een lichaam meer in deze orgiastische partij.

Dus luister goed. Niet met je oren. Met je huid. Je onderbuik. Je verbeelding. Hoorde de wrijvingen. De zuchten. De fluisteringen. De opgang. De climax. De stilte daarna. En dan... een andere zucht.

Auto *Het Orkest*, het is een eeuwige herinnering. Een herinnering aan de zintuigen. Aan verlangens. Aan lichamen. Een partituur die nooit eindigt. Een crescendo van liefde, erotiek, zachte waanzin. En in een hoek van het doek, de vrouw, altijd daar, als een muzikale noot. Ze gaat niet weg.

Ze wacht.
Zij weet.
En jij, nu... jij weet het ook.
-----------------------------------
Bruno Cantais, een professionele schilder gevestigd in Lyon, is geregistreerd als medewerker van het Maison des Artistes.
Geboren in 1966 in Le Havre.

Bruno Cantais onderzoekt verschillende technieken, variërend van het abstract expressionisme van Rauschenberg, tot materiële projecties, tot pop-artcollage of expressionisme.

Hij doorzoekt het oppervlak van het canvas en graaft groeven die paden lijken te openen of soms verdwalen in de mist van kleur. Zijn inspiratie is orde en wanorde, gevoel en gewaarwording, schaduw en licht, leegte en volheid.


Hét online veilinghuis voor jou!

Catawiki is het meest bezochte online platform in Europa voor bijzondere objecten geselecteerd door experts, en biedt wekelijks meer dan 65.000 objecten aan voor de veiling. Het is onze missie om onze klanten een spannende en probleemloze ervaring te bieden bij het kopen en verkopen van bijzondere, moeilijk te vinden objecten.


Waarom Catawiki?

Lage veilingkosten

Al onze objecten zijn gecontroleerd door onze 240+ experts

24/7 meebieden in onze app.

Bieden is uitsluitend mogelijk op de website van Catawiki. Maak eenvoudig een gratis account op de website aan en biedt direct mee!

Kavel omschrijving


Biedingen zijn alleen geldig via de website van Catawiki.