Cracking Art Group - S.O.S WORLD. TESTUGGINI A VENEZIA

Cracking Art Groep
S.O.S WERELD. TESTUGGINI IN VENETIË
materieke serigrafie en glitter op karton,
afmetingen 29x19
es. 58/125 of een andere nummering
op de achterkant: titel en handtekeningen van de leden van de Groep

verkocht zonder lijst
uitstekende voorwaarden
verpakt en zorgvuldig verzonden

De Cracking Art is een artistieke beweging die bekendstaat om het creëren van stedelijke installaties gekenmerkt door gigantische dieren van gerecycled gekleurd plastic.
Geschiedenis
Invasie van gekleurde slakken in Santiago de Chili.

De Cracking Art-beweging wordt opgericht door Omar Ronda, Alex Angi, Renzo Nucara, Carlo Rizzetti, Marco Veronese, Vittorio Valente en Kicco. Omar Ronda verlaat de groep in 2008 om een individuele weg in te slaan. In 2001 maakt Alessandro Pianca gedurende één jaar deel uit van de groep. In 2003 voegt de Belg William Sweetlove zich bij de groep.

De leden van Cracking Art zijn momenteel Alex Angi, Kicco, Renzo Nucara, William Sweetlove en Marco Veronese. Zij exposeren in Italië en het buitenland werken en installaties, bestaande uit reprodukties van dieren gemaakt van gerecycled/regeneratief plastic, geplaatst op doorvoergelegenheden zoals straten, pleinen en steden, en met verschillende tentoonstellingen in musea en hedendaagse kunstfestivals.

De eerste manifestaties die de "ervaringen van land art" oproepen, waarbij natuur en mensheid met elkaar in verband worden gebracht, "de elementen van spontane ontwikkeling en de dwang van technologische planning." Vervolgens richt de groep zich op de pop art en graffiti: "uit deze twee bewegingen erven de kunstenaars de drukte en de overdaad van tekens, de smaak voor overdrijving, de drang om te verbazen, de nauwe band met de gebeurtenissen in de samenleving", waaraan ze de aandacht voor de natuur, de dieren en het milieu toevoegen.

Ook al zou "de ecologische inzet in de ware zin van het woord juist voortkomen uit de vereniging van krachten, uit de ontmoeting en uit de uitwisseling", voor het vormen van de groep zijn de kunstenaars al bezig met "te spelen met de onzekere combinatie van natuurlijk en kunstmatig, dat wil zeggen van echt en vals, van synthetische reconstructie van de natuur, van verandering en metamorfose, met zowel esthetische als technologische connotaties."

Al voordat ze het manifest bedachten, voelde de Cracking Art kunstenaars het belang van maatschappelijke betrokkenheid door middel van kunst en vertaalden dit vanaf 1992 met de creatie van de "gouden krabben van Paraxo, die op de ruïnes van het kasteel van Andora klommen", wat de "varkens van Delvoye en Trockel, de haai van Hirst, de honden van Cattelan" voorafging. "Na de krabben komen de vissen, geïnstalleerd in de vorm van een gigantisch S.O.S. in de Sperone-galerij, daarna de dolfijnen en de meeuwen in Florence, en vervolgens weer de dolfijnen in Milaan en Bologna", bestaande uit een "plastic die zijn woede over wat er in de wereld gebeurt niet verbergt". Inderdaad "voor Cracking Art is artistiek onderzoek ook en vooral een bewustwording van de milieusituatie van de planeet", voortgezet met een taal die voor iedereen onmiddellijk begrijpelijk is.

Sinds het begin van de jaren negentig "starten de Cracking Art-activiteiten in strikte zin, te veel om allemaal zelfs maar kort te worden onthouden. Interventies en performances volgen elkaar in steeds sneller tempo op, waarbij actuele en algemene onderwerpen aan bod komen, van genetische engineering tot clonering, de recycling van afval, de nucleaire verwoesting, de proliferatie van het onvoorziene." Bijvoorbeeld SOS World in 2001 houdt "de invasie van de XLIX Biënnale van Venetië in door duizenden gouden schildpadden" in. De schildpad is "garant voor levensduur en wijsheid, maar vaak een onschuldige slachtoffer, vernietigd door de schroeven van motorboten, vervolgd om zijn schild, gewaardeerd door elegante dames, en verstoord door nieuwsgierige toeristen in zijn delicate voortplantingscyclus."

De vijftienhonderd schildpadden die zijn tentoon gesteld op de negenenveertigste Biënnale van Venetië in 2001, bestemd "om de Leitmotiv van de eerste Biënnale van het nieuwe millennium te worden", zijn "hyperrealistische en popsculpturen tegelijkertijd, samengebracht in één grote installatie bestaande uit honderden groepen van individuen, meer of minder talrijk", waardoor de kunstenaars "de discussies over de vorm, de betekenis en de bestemmingen van de creatie" binnen het kader van het milieuprobleem terugbrengen. Zoals al eerder Joseph Beuys voorstelde, willen zij "de ideeën van de kunst verwelkomen in de wereld van de alledaagsheid".

Aangezien "de Cracking (...) geen kaders tolereert, (...) wordt het vaak geïnstalleerd tussen pleinen en snelwegen", kunnen we als voorgeschiedenis het Dada aanwijzen,[8] waarvan de aanhangers "voorstanders waren van een uiterst bijtende, corrosieve en totalitaire taal" en waarvan de Cracking Art "de antidogmatische en desacraliserende houding" afleidt. Bovendien manifesteert zich juist in een context die dichtbij het dadaïsme ligt een "serieus voorbeeld van ecologisch bewustzijn": het tijdschrift Tropiques dat in de jaren dertig werd opgericht door de Martiniquese Suzanne Césaire, samen met de groep "van Dyn, een surrealistisch tijdschrift geleid door Wolfgang Paalen en gedrukt in Mexico tijdens de oorlog".[9]

Ook onder de antecedenten heeft Cracking Art gemeen met Pinot Gallizio "de onregelmatigheid, de behoefte aan experimenteren", het gebruik van heterogene materialen, "de ongeduldigheid ten opzichte van de individualistische desinteresse in kunst en kunstenaars, ten opzichte van de rituelen van het systeem en de manieren van waardecreatie". Bovendien, zoals Fluxus en "de systematische praktijk van provocatieve subversie", stelt het "een vraag, vaak moeilijk, over de rituelen, gewoonten, taboes, de systematische en georganiseerde sociale geweld".

"Behalve de eerdere van de echte paarden die Kounellis in '67 naar de Attico bracht, die (...) een actie van Ronda en zijn vrienden voorafging", "meer significante electieve affiniteiten worden gevonden in (...) Piero Gilardi (...) en Aldo Mondino", met wie ze de "passie voor kleur, excentrieke materialen en onconventionele wapens" gemeen hebben.

Tussen de fundamentele antecedenten, tenslotte, het Nouveau Réalisme, waarvan de kunstenaars tot de eersten behoren die zich "de kwestie van recyclage in de jaren zestig stellen, door hun blik te richten op afval, op industriële restproducten en door dankzij hen een nieuw idee van sculptuur uit te werken": de Cracking Art "benut deze gevoeligheid en veelzijdigheid die langdurig vernieuwd is door ze te vullen met een fundamentele inhoud zoals de ecologische noodsituatie" en de selectie van bedreigde diersoorten "om acties te ontwerpen met een zeer grote impact", die "symbolische keuzes" vormen.


Hét online veilinghuis voor jou!

Catawiki is het meest bezochte online platform in Europa voor bijzondere objecten geselecteerd door experts, en biedt wekelijks meer dan 65.000 objecten aan voor de veiling. Het is onze missie om onze klanten een spannende en probleemloze ervaring te bieden bij het kopen en verkopen van bijzondere, moeilijk te vinden objecten.


Waarom Catawiki?

Lage veilingkosten

Al onze objecten zijn gecontroleerd door onze 240+ experts

24/7 meebieden in onze app.

Bieden is uitsluitend mogelijk op de website van Catawiki. Maak eenvoudig een gratis account op de website aan en biedt direct mee!

Kavel omschrijving


Biedingen zijn alleen geldig via de website van Catawiki.