De prehistorie in België wordt gekenmerkt door de ontwikkeling van de Homo sapiens, de jacht en verzameling als primaire levenswijze, en het gebruik van vuur. Opgravingen hebben ons veel geleerd over vroegere bewoners en hun vice, zoals grotschilderingen die tegenwoordig nog bewonderd worden.
De omgeving speelde een cruciale rol in de levenswijze van prehistorische mensen. Ze waren afhankelijk van de natuur en het seizoen voor voedsel. In bosrijke gebieden zochten ze naar vruchten, terwijl in open vlaktes meer jacht plaatsvond op grote dieren zoals mammoeten. Dit dwong hen om zich aan te passen aan hun natuurlijke omgeving.
In de prehistorie gebruikten mensen voornamelijk stenen, botten en hout om gereedschap te maken. Steenslag, zoals vuursteen, werd vaak gebruikt voor scherpe messen en pijlen. Latere perioden brachten metalen zoals koper en brons, wat leidde tot nieuwere technieken en gereedschappen.
Hoewel de exacte sociale structuren moeilijk te achterhalen zijn, wijzen archeologische vondsten op kleine groepen van jagers-verzamelaars die samenleefden. Deze groepen konden clausules van samenwerking en takenverdeling aanhouden, wat cruciaal was voor hun overleving en onderlinge samenwerking.
Archeologie helpt door het blootleggen van artefacten en structuren uit de prehistorie. Dit kan ons inzicht geven in de dagelijkse levensstijl, kunst en rituelen van prehistorische mensen. Opgravingen en analyses van materiaal blijven de basis voor onze kennis van deze mysterieuze tijd.