De belangrijkste bronnen van het Europees recht zijn de oprichtingsverdragen van de Europese Unie, de verordeningen, richtlijnen, besluiten en de rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie. De verordeningen zijn algemeen verbindend en gelden direct in alle lidstaten. Richtlijnen daarentegen moeten door de lidstaten in hun nationale wetgeving worden geïmplementeerd.
Europees recht wordt geïmplementeerd in de nationale wetgeving door middel van nationale wetgeving die de richtlijnen omzet in nationale regels en voorschriften. Lidstaten hebben meestal een bepaalde termijn om dit te doen. De implementatie is noodzakelijk om ervoor te zorgen dat de Europese regels effectief in de nationale context kunnen worden toegepast.
Het niet naleven van Europees recht kan serieuze gevolgen hebben voor een lidstaat. De Europese Commissie kan procedures starten tegen de lidstaat, wat kan leiden tot een inbreukprocedure. Dit kan resulteren in boetes of andere juridische maatregelen en kan een negatieve invloed hebben op de reputatie van het land binnen de EU.
Europees recht heeft een significante invloed op de economie van de lidstaten omdat het zorgt voor een gelijk speelveld binnen de interne markt. Door harmonisatie van regels en standaardisering kunnen bedrijven gemakkelijker in andere lidstaten opereren. Dit bevordert economische groei, investeringen en handel tussen de lidstaten.
Het belangrijkste verschil tussen een verordening en een richtlijn binnen het Europees recht is de wijze van toepassing. Een verordening is rechtstreeks van toepassing in alle lidstaten zodra deze in werking treedt, terwijl een richtlijn de lidstaten verplicht om hun nationale wetgeving aan te passen om aan de doelstellingen van de richtlijn te voldoen.